Ben hayatta en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla -ha düştü ha düşecek
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici – hep , hep acele işi
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti
Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
Kırkı geçerse ateş, çağırırlar İstanbul’a
Bi helallaşmak ister elbet , diğ’mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy’nunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu,
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
7 Responses
eline saglik can abi…. senin siirlerinle buyudum gercekten artik o kadar olduki okumaktan ote ezbey yapiyorum…
ne kadar guzelkı en sevdiğin insanın yanında, hep ıstediğin yerde ,babacığının koynunda yatıyorsun can baba…huzur içinde uyu..
Bu kadar mı güzel ve içten yazar bir insan…İyi ki varsın Can Yücel,iyi ki varsın CAN BABA!!!
çok teşekürler….beni benden aldı
gerçekten çok güzel bir şiir bayıldım diyebilirim…
helal sana can baba
can babam,,senle büyüdüm ben,çocuklugum senle gecti,kısacası herseyim,,huzur içinde uyu